شهيد مطهري در کتاب حق و باطل:
از کودکي هميشه اين سوال برايم مطرح بود که :
چرا قطار تا وقتي ايستاده است کسي به او سنگ نمي‌زند...
اما وقتي قطار به راه افتاد سنگباران مي‌شود...
اين معما برايم بود تا وقتي که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم
ديدم اين قانون کلي زندگي ما ايرانيان است که هر کسي و هر چيزي تا وقتي که ساکن است مورد احترام است .
تا ساکت است مورد تعظيم و تمجيد است
اما همينکه به راه افتاد و يک قدم برداشت نه تنها کسي کمکش نميکند ، بلکه سنگ است که بطرف او پرتاب مي‌شود
و اين نشانه يک جامعه مرده است ولي يک جامعه زنده فقط براي کساني احترام قائل است که :
متکلم هستند نه ساکت ، متحرکند نه ساکن ، باخبرترند نه بيخبرتر.
